دوره آموزشی زالو درمانی

دوره آموزشی زالو درمانی

توضیحات :

در زالودرمانی با استفاده از زالو برای درمان برخی بیماری‌ها مانند خون‌رسانی دوباره به مناطقی از بدن که عروق وریدی آسیب دیده یا بسته شده‌اند، استفاده می‌گردد.

تاریخچه
چنان‌که گزارش شده زالودرمانی ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح در مصر انجام می‌شد. زالودرمانی در ایران، مصر، روم و یانام و بعدها در اروپا رواج پیدا کرد.

زالودرمانی در طب سنتی
حکیم جرجانی در کتاب سوم ذخیره خوارزمشاهی اشاره‌ای به نحوهٔ استفاده از زالو و جایگاه درمانی آن کرده‌است. او منفعت زالواندازی را بیشتر در بیماری‌های پوستی می‌داند و معتقد است ابتدا باید تن را با فصد و مسهل پاکیزه کرد و سپس زالو انداخت.

ابن سینا باب مبسوطی پیرامون زالو دارد و چنین می‌گوید:

از زالوهایی که کرک ریز و نرم دارند یا لاجوردی رنگ هستند پرهیز کنید زیرا دچار غشی، خونریزی، تب، سستی و قرحه‌های بدخیم خواهید شد. از زالویی استفاده شود که در آب‌های خزه‌دار که محل زیست قورباغه‌هاست نمو کرده و نه زالویی که در آب‌های گل‌آلود سیاه بوده‌است.

زالو درمانی از لحاظ علمی
سازمان غذا و داروی آمریکا در ۲۴ ژوئن ۲۰۰۴ استفاده از زالو را برای مقاصد پزشکی، قانونی اعلام کرد. این مجوز تنها برای فروش و استفاده از زالو مختص جراحی‌های میکروسکوپی و جراحی پلاستیک بود. (در واقع سازمان غذا و دارو یا همان FDA) زالو را به عنوان یک «ابزار درمانی» تأیید کرد نه خود درمان.

فرضیهٔ پزشکی برای تأثیر زالودرمانی بر این است که تأثیر زالوی درمانی احتمالاً به دو فاکتور کلی بستگی دارد: اول این‌که با گاز گرفتن پوست طعمه توسط زالو، ترشح غدد بزاقی به داخل زخم تزریق می‌شود. دوم این‌که قسمت دیگری از این ترشحات با خونِ بلعیده‌شده مخلوط می‌شود تا در حالت مایع بماند.

به گزارش نشریهٔ آنلاین Healthline، مادهٔ هیرودین موجود در بزاق زالو، می‌تواند خون را رقیق کرده و از لخته شدن آن جلوگیری می‌کند. از آنجایی که افراد مبتلا به دیابت خون غلیظ‌تری دارند، هیرودین می‌تواند با رقیق کردن خون به کاهش فشار روی قلب و سیستم قلبی عروقی کمک کند.

با این حال مطالعات همچنان دربارهٔ تأثیر واقعی و علمی زالودرمانی ادامه داشته و هنوز هم مطالعات زیادی در مجلات علمی چاپ می‌شود.